Projekt wyróżniony II nagrodą w ogólnopolskim konkursie na projekt hali sportowo – widowiskowej Uniwersytetu Medycznego w Lublinie. Wg opinii jury „praca w największym stopniu wpisuje się w kontekst urbanistyczny i zawiera najlepsze rozwiązania integrujące obiekt z obszarem kampusu uniwersyteckiego”.
Gmach hali sportowo – widowiskowej wyznacza pomiędzy budynkami i w połączeniu z pobliską Aleją Smorawińskiego centralny publiczny plac miasteczka akademickiego. Ta skameralizowana względem otoczenia przestrzeń przez cały dzień stanowi generator studenckiego życia – zarówno towarzyskiego, jak i związanego ze sportem i kulturą. Różnorodne formy aktywności, zaplanowane wewnątrz i na zewnątrz budynku, wizualnie przenikają się tu ze sobą.
Nowy obiekt otoczony przestrzeniami publicznymi o rożnej randze z wszystkich istotnych stron odsłania przed odbiorcami swoje wnętrze. Dzięki temu jednoznacznie zaakcentowano w przestrzeni miasta jego podstawowe sportowe przeznaczenie. Budynek jest łatwo dostępny – zarówno od Alei Smorawińskiego, jak z centralnego studenckiego placu a także od strony parkingu dla samochodów. Najważniejsze ogólnodostępne funkcje – takie jak hala widowiskowo – sportowa, ścianka wspinaczkowa, przestrzeń wystawowa i sala audiowizualna, Klub Studencki Medyk i związana z nim gastronomia czy zewnętrzny amfiteatr zlokalizowane są obok siebie i łatwo ze sobą skomunikowane. Ich transparentność i wzajemne wzrokowe powiązania poprzez plac i reprezentacyjny hall budynku gwarantują łatwą orientację w przestrzeni.
Architektura budynku podkreśla przenikanie się jego wnętrza z zewnętrzem. Podstawowe tworzywo architektoniczne stanowi ekonomiczna w realizacji siatka cięto – ciągniona rozpięta na stalowej podkonstrukcji. Nadaje lekkości znaczącej kubaturze budynku. Przeslania elewacje ale i odrywa się od obiektu. Wyznacza obrys centralnego placu oraz przenika się z koronami istniejących drzew. Zaciera granice projektowanego gmachu i tworzy rodzaj trójwymiarowej instalacji, która ma twórczo inspirować studentów do różnych działań. Sugeruje czasowe twórcze ingerencje w otaczającą przestrzeń i tym samym stanowi nawiązanie do idei Formy Otwartej Oskara Hansena.